Tuesday, April 3, 2007

Βουραίοι.Bouras,Bourras,Buras,Bura,Burras,Burra,Burray.

Σύμφωνα με έρευνες κλάδοι των απογόνων κατοίκων της αρχαίας πόλης Βούρα και των αποικιών της σε όλο τον πλανήτη, αν υπολογιστούν και οι επιμειχθέντες με άλλους λαούς ανέρχονται σήμερα στις 1.750.000 ψυχές.

  • Από αυτούς 155.000 ζουν στα Βρετανικά Νησιά, Ιρλανδία και Ισλανδία.
  • Περί τις 190.000 στην Γαλλία και τις πρώην αποικίες της.
  • Περί της 80.000 στον Αραβικό κόσμο.
  • Περί τις 6.500 στην Άπω Ανατολή.
  • Περί τις 12.000 σε Αυστραλία Νέα Ζηλανδία.
  • Περί τις 130.000 στην Τουρκία- Κουρδιστάν- Αφγανιστάν.
  • Περί τις 490.000 σε όλες τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.
  • Περί τις 60.000 στις Σκανδιναβικές Χώρες και Φερόες Νήσους.
  • Περί τις 140.000 στα Βαλκάνια και τις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης.
  • Περί τις 230.000 σε Η.Π.Α, Καναδά και σε χώρες της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής.
  • Περί τις 5.500 στην Ανατολική και Νότια Αφρική.
  • Τέλος ένας σημαντικός αριθμός κατοικεί στον Ελλαδικό Χώρο και στην Κύπρο, που ανέρχεται στις 251.000 ψυχές.
Πρόκειται για μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που έχουν κάτι κοινό. Οι ρίζες τους φθάνουν εκεί που αρχίζει η Μυθιστορία και αναπτύσσονται έχοντας σαν σημείο αναφοράς την ύπαρξη της αρχαίας πόλης Βούρα.

Κοινός τους στόχος είναι να επικοινωνήσουν μεταξύ τους και να ιδρύσουν ένα διεθνές πολυπολιτισμικό κέντρο , όπου συνδετικός κρίκος θα είναι η κοινή τους αγάπη για την αρχαία κοιτίδα. Μια τέτοια κίνηση χωρίς να έλθει σε αντιπαράθεση με τα υφιστάμενα εθνικά, θρησκευτικά, και πολιτισμικά τείχη, μπορεί να ευδοκιμήσει και να προωθήσει κοινές πολιτιστικές αξίες ,εμπεδόνοντας μια ειρινική άμιλλα μεταξύ των λαών.
Προς επίτευξη αυτού του σκοπού μια ομάδα ανθρώπων, σε μια πρώτη φάση, εκπονεί ειδική μελέτη οργάνωσης και συντονισμού ενός διεθνούς μη κερδοσκοπικού Οργανισμού, που θα ασχοληθεί με μια τόσο μεγάλη ανθρωπολογική και πολυπολιτισμική έρευνα.

Κοινό ζητούμενο όλων αυτών των ανθρώπων θα είναι η επιβεβαίωση ότι αποτελούν κλαδιά ενός Δένδρου που επέζησε ανά τις χιλιετίες.Του Αιώνιου Δένδρου της Βούρα.

Βουραίοι, BOURAIOI, SYBARITES, THOURIOI, BOURA,BOURAS, BURA, BURRA, BURRAS, BURRAYόλου του Κόσμου πάρτε μέρος σε κάτι ανεπανάληπτο.

Λεπτομέρειες για να συμμετάσχετε στις κατά τόπους ομάδες εργασίας είναι δυνατόν να λάβετε από την ειδική ιστοσελίδα της Βασικής Ομάδας Πρωτοβουλίας Σύστασης του Διεθνούς Οργανισμού μας.
΄Ολοι εσείς που πιστεύετε ότι αποτελείτε κλαδιά του Αιώνιου Δένδρου της αρχαίας πόλης Βούρα ενώστε τις προσπάθειές σας σε αυτήν την μεγάλη κίνηση.
Όλοι σας είστε εν δυνάμει Μέλη του Οργανισμού ΄΄BOURA IN THE ETERNITY.΄΄

Η Αρχή - Η γέννηση της αρχαίας πόλης

Βούρα, Βουραίοι, Βουραϊκός, Ελίκη, Σύβαρις, Θουρίοι, Ποσειδωνία (Paestum), Λάος (Laus), Σκίδρος (Scidrus)

Πρόκειται για πόλεις συγγενικές, με κοινές ρίζες και κοινή ιστορία.
Η Βούρα κόρη της Ελίκης, Η Σύβαρις αποικία της Βούρα στην Κάτω Ιταλία, Σύβαρις και Θουρίοι συνοικιστές στις νέες πόλεις της Μεγάλης Ελλάδας Ποσειδωνία, Λάος και Σκίδρος.

Πολλές πηγές υπολογίζουν την ίδρυση της Ποσειδωνίας από Συβαρίτες εποικιστές γύρω στα 650 π.Χ και ότι μετά την καταστροφή της Σύβαρης από τον Κρότωνα στα 510 π.Χ οι κάτοικοί της εγκαταστάθηκαν στον Λάο και Σκίδρο.
Γνωρίζουμε ότι η πόλη της Σύβαρης έφθασε σε πολύ μεγάλη πολιτιστική και οικονομική ανάπτυξη. Τούτο σημαίνει πολυετή προσπάθεια που δεν μετριέται με τις δεκαετίες.
Επομένως και παρά τις εικασίες μερικών να προσδιορίσουν την ίδρυση της Σύβαρης στα 720 π.Χ, όλα συνηγορούν σε πολύ παλαιότερη εποχή.
Όλοι συμφωνούν ότι η Σύβαρη είναι μία από τις αρχαιότερες ελληνικές αποικίες στην Δυτική Μεσόγειο.
Κατά την γνώμη πολλών ερευνητών η Σύβαρις υπήρξε και παλαιότερα αποικία των Βουραίων αρκετούς αιώνες ενωρίτερα.Στα 720 π.Χ έφθασε εκεί ένα νέο κύμα εποικιστών από την Βούρα, λόγω σοβαρού δημογραφικού προβλήματος που αντιμετώπιζαν στις περιορισμένες γεωργικές εκτάσεις που κατείχαν στην Αιγιαλεία.

Όσον αφορά την χρονολογία ίδρυσης της μητρόπολης Βούρα, εδώ θα πρέπει να ανατρέξουμε σε πολύ παλαιές εποχές.
Η πόλη της Βούρα έχει απευθείας σχέση και σύνδεση με τους πρωτοέλληνες.

Σε πρόσφατες ανασκαφές στην γειτονική πόλη Ελίκη βρέθηκε οικισμός που υπολογίζεται να είναι εκεί από το έτος 2400 π.Χ.
Υπάρχουν όμως στοιχεία που συνηγορούν ότι και αυτός ο οικισμός βρίσκεται πάνω σε βάσεις παλαιοτέρου οικισμού…
Δυστυχώς στην περιοχή της Βούρα δεν έχουν γίνει ακόμη ανασκαφές για να δώσουν απαντήσεις σε τέτοιου είδους προβληματισμούς.Ωστόσο να μη μας διαφεύγει το γεγονός ότι το Μαντείο του Ηρακλή του Βουραϊκού είναι εκεί και μας θυμίζει την διαμάχη Ηρακλή και Απόλλωνα περί τον Ιερό Τρίποδα και την σημασία της πανάρχαιας αυτής πόλης.

Οι Έλληνες ως αυτόχθονες κάτοικοι διέμεναν σε πολλές παραλιακές περιοχές Μεσογείου πολύ πριν του τελευταίου μεγάλου κατακλυσμού του Δευκαλίωνα. Είχαν σχέσεις με άλλους υπερπόντιους λαούς και συναλλάσσονταν οπωσδήποτε με τους Άτλαντες.

Σε μια χρονική περίοδο, γύρω στα 11.500 π.Χ, όταν σύμφωνα με ερευνητές συνέβη μια Μεγάλη Καταστροφή στον Πλανήτη μας, όπου εξαφανίστηκε το 80% περίπου των ανθρώπων της τότε εποχής, οι Έλληνες, σαν παραλιακός λαός, πλήρωσαν με το παραπάνω,
τόσο σε ανθρώπινες ζωές , όσο και σε χαμένη πολιτιστική κληρονομιά, εκείνο το Μεγάλο Τραγικό Γεγονός.
Τα υψηλά όμως βουνά του ελλαδικού χώρου και η παραδοσιακή προσήλωση των Ελλήνων στους Θεούς , τους βοήθησαν να διαφυλάξουν μεγάλο μέρος όχι μόνον της δικής τους πολιτιστικής κληρονομιάς, αλλά και αρκετή ΄΄Γνώση΄΄ που είχαν αποκτήσει στις υπερπόντιες επαφές τους .

Στην περί τον Όλυμπο λοιπόν περιοχή μετά τον Κατακλυσμό ο Δευκαλίωνας με την σύζυγό του Πύρρα συνεχίζουν να δημιουργούν διατηρώντας την ελληνική τους παράδοση.

Οι απόγονοί τους Δώρος, Ξούθος και Αίολος ανασυντάσσουν πολιτείες και βασίλεια .
Ο Ξούθος κάποια στιγμή κατεβαίνει στην Αττική και παντρεύεται την κόρη του βασιλιά της Αθήνας Κρέουσα.
Χάριν στην προϋπάρχουσα γνώση η ανασύνταξη των πολιτειών γίνεται γρήγορα και με τρόπο υποδειγματικό.
Παρατηρούμε ότι την μακρινή εκείνη εποχή, στην Αθήνα, όχι μόνον υπάρχει ζωή, αλλά υπάρχουν θεσμοί σε λειτουργία, γεγονός που προϋποθέτει μια προκατακλυσμιαία ανάπτυξη ενός σοβαρού ελληνικού πολιτισμού.

Εδώ κάπου αρχίζει και η ιστορία της Βούρα.
Η πανέμορφη Κρέουσα , αν και παντρεμένη με τον Ξούθο, δεν κατάφερε να αντισταθεί στις ερωτικές προτάσεις ενός πανέμορφου θεού και έτσι ένα απομεσήμερο εκεί δίπλα στις όχθες του Ιλισού , πλαγιάζει με τον Απόλλωνα και γεννιέται ο γενάρχης των Ιώνων ο ΙΩΝ.
Από μικρός ο Ίων στάλθηκε και υπηρέτησε στους Δελφούς, δίπλα σε ιεροφάντες και ιέρειες.
Έμαθε πολλά, μα πάνω από όλα έμαθε την τέχνη να κυβερνά και να πολεμά την αμάθεια και την βαρβαρότητα.
Ο λαός των Αθηνών τον λάτρευσε και εκείνος του το ανταπέδωσε με ευεργετήματα πολλά. Η φήμη του ξεπέρασε την Αττική και όταν στην Αιγιαλεία ξέσπασε πόλεμος τρανός ενάντια στον βασιλιά Σελινούντα, εκείνος δεν δίστασε ούτε στιγμή να τρέξει εκεί με στρατό και να βοηθήσει τους αμυνόμενους.

Νίκησε και σαν έπαθλο πήρε γυναίκα του την κόρη του βασιλιά την πανέμορφη Ελίκη.
Μαζί ίδρυσαν την Ιωνική Δωδεκάπολη στην Βόρειο-Δυτική Πελοπόννησο. Προστάτης τους ο Ελικώνιος Ποσειδώνας.

Καρπός του έρωτά τους μια μοναχοκόρη, η πανέμορφη Βούρα, χάριν της οποίας ίδρυσαν την ομώνυμη πόλη εκεί δίπλα στις όχθες του ποταμού που έκτοτε φέρει το όνομά της.

Όταν ο ημίθεος Ηρακλής διεκδίκησε από τον Απόλλωνα τον ιερό τρίποδα των Δελφών, ήλθε εκεί στις όχθες του Βουραϊκού και ίδρυσε το πρώτο του Μαντείο με την ονομασία ΄΄ Ηρακλής ο Βουραϊκός΄΄.
Εκεί οι προσκυνητές, βασιλείς και άλλοι νουνεχείς της Οικουμένης, έριχναν τους αστραγάλους και διάβαζαν τους χρησμούς, στους ΄΄Πίνακες της Γνώσης΄΄ , όπως τους αποκαλούσαν οι σοφοί της εποχής.

Η πόλη της Βούρα μεγάλωσε και μεγαλούργησε.
Κόρη μιας μυθικής οντότητας , της Ελίκης, την οποία πολλοί μύθοι την θέλουν να είναι επίσης μια από τις τροφούς αυτού τούτου του Δία, όταν εκεί στην Μεγαλόνησο Κρήτη βρέθηκε κάτω από την προστασία των Κουρητών, η Βούρα δεν είχε μόνον παρελθόν και θεϊκή καταγωγή αλλά και λαμπρό μέλλον.
Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην αέναη μετακίνηση των λαών και δη των ελληνικών φύλλων ανά τις χιλιετίες.
Την εποχή της εκστρατείας του Διονύσου σε Ινδία και Άπω Ανατολή, η Βούρα συμμετέχει με εποίκους και δημιουργεί μικρή ομώνυμη πόλη παρά τον ποταμό Παλακούντα, νοτίως της Βαβυλώνας.

Ίχνη της πανάρχαιας πόλης Βούρα υπάρχουν ακόμη και πέρα του Ινδικού Ωκεανού.
Από περίληψη ημερολογίου πλοίου ,τον Ιούνιο του 1643 μ.Χ, που έπλεε στα νερά του Ειρηνικού Ωκεανού εκεί κοντά στην Νέα Γουινέα και στις Μαλούκες Νήσους αναφέρεται:

΄΄ On the 27th of May we passed turougt the Straits of Boura, and continued our passage to Batavia, where we arrived on the 15th of Juni , in the latitude of 6 degrees 12 minutes south, and in longitude of 127 degrees 18 minutes…’’

Οι Αργοναύτες βλέπετε είχαν ακόμη μία φορά κάνει το θαύμα τους. Ακολούθησαν τα ίχνη της Ηούς . Ταξίδεψαν στον τρίσβαθο Ωκεανό και επισκέφθηκαν τα παλάτια της εκεί που πρώτα ανατέλλει ο Ήλιος σε όλη την Υδρόγειο.
Εκεί στα μακρινά Μεταγύρεια.

Διαβάζοντας την Μυθολογία των Maori της Νέας Ζηλανδίας μένει κανείς κατάπληκτος από τις στενές σχέσεις της με την ΄΄Θεογονία΄΄ του Ισιόδου.
Ένας έμπειρος ευρωπαίος ιστορικός καταγράφει με λίγες γραμμές αυτή τη σχέση και αναφέρεται στα τα παλάτια της Ηούς:

"Tane was then taken to Metagireia, the home of Io
Here (…) Thame s final purification took place, and
He was ready to enter the temple (…) where the whatukura
Gave into his hands the three baskets of knowledge and
The two sacred stones..’’ A.W.REED Maori Mythologi."

Η μυθική παρουσία των Ελλήνων στον Μεγάλο Ωκεανό ήταν ένα κοινό μυστικό στον αρχαίο Κόσμο. Ο Όμηρος στο (λ) της Οδύσσειας γράφει:

"Ο ήλιος σαν βασίλεψε κι ισκιώσανε οι δρόμοι,
στα πέρατα του τρίσβαθου Ωκεανού είχε φθάσει.
Εκεί ήρθαμε κι αράξαμε, και παίρνοντας μαζί μας
Τ΄αρνιά, τραβούσαμε κοντά στου Ωκεανού το ρέμα,
Ωσότου φθάσαμε έπειτα στο μέρος που ΄πε η Κίρκη..’’

Τόσο παλαιά φθάνει η Βούρα. Η μυθική αυτή πόλη φαντάζει ακόμη πιο απόμακρη και λόγω του γεγονότος ότι δεν έχουμε στα χέρια μας κάτι το χειροπιαστό. Έστω και έναν ναό, ένα θέατρο ένα άγαλμα του πανάρχαιου πολιτισμού της. Μερικές μόνον σκόρπιες αποστροφές αρχαίων συγγραφέων μερικές επιγραφές και ελάχιστα υπολείμματα μιας πολύτιμης κληρονομιάς αναζητούν την συνέχεια για να έρθει στο φως μια πανάρχαια ελληνική πόλη.

Τότε την εποχή του Ηρακλή δημιουργείται στις όχθες του Βουραϊκού το ομώνυμο Μαντείο και η πόλη της Βούρας εξελίσσεται σε πόλο έλξης προσκυνητών.
Αν λάβει κανείς υπόψη την ισχυρά αντιπαράθεση Απόλλωνα – Ηρακλή περί τον Ιερό Τρίποδα, αντιλαμβάνεται τον σχεδόν ανταγωνιστικό ρόλο που έπαιξε το εν λόγω Μαντείο ως προς εκείνο των Δελφών.Σε πείσμα των καιρών οι χιλιετίες πέρασαν γοργά και πολύ πριν τον Τρωικό Πόλεμο το δίδυμο των πόλεων Ελίκη –Βούρα συνεχίζει να ιδρύει πόλεις και να διοργανώνει ναυτικές και εποικιστικές αποστολές όχι μόνον πέραν του Ιονίου Πελάγους αλλά και πέραν των Στηλών του Ηρακλή.

Αναφέρθηκα ήδη στην ίδρυση της αρχαίας πόλης Σύβαρης στην Κάτω Ιταλία από Βουραίο εποικιστή. Είναι μια από τις αρχαιότερες ελληνικές αποικίες στην Κάτω Ιταλία.

Έπαιξε σημαντικό ρόλο στις συναλλαγές των λαών,από την απόμακρη Σκανδιναβία, τα Βόρεια Νησιά της Αγγλίας Ορκάδες και Shetland , μέχρι την Κύπρο την Εσπερία την Αφρική και όλη την Μεσόγειο έρχονταν εμπορεύματα και κάθε λογής πολιτιστικές επαφές.

Εκεί στην περιοχή της Σύβαρης και στους γειτονικούς Θουρίους θα πρέπει να αναζητήσει κανείς τις ρίζες πολλών φύλλων των Υπερβορείων για τους οποίους ακόμη και σήμερα υπάρχουν ερευνητές που υποστηρίζουν ότι έχουν καταγωγή από απογόνους του Μίνωα που αναμείχθηκαν με Βουραίους εποικιστές εκεί στις πλούσιες πεδιάδες της Κάτω Ιταλίας.

Πολλές έρευνες κάνουν λόγο για τις περιοχές Helgeland της Νορβηγίας ,ή ακόμη την περιοχή της μικρής νήσου Helgoland με στίγμα 54 ο 10΄ Ν , και 8 ο 04΄Ε ( περιοχή που έχει συνδεθεί και με την αρχαία Ατλαντίδα), ότι ήσαν, μεταξύ άλλων, ναυτικές βάσεις και αποικίες Βουραίων και Θουριαίων και που σε συνεργασία με άλλες ομάδες αποίκων των Ορκάδων Νήσων ήλεγχαν απόλυτα κάθε διάπλου προς δυσμάς.

Φήμες θέλουν απογόνους αυτών των ναυτικών ορμώμενοι από την μικρά νήσο BURRAY των Ορκάδων , την πόλη BURRAVOE των νήσων SHETLAND και την Νέα Σκοτία να ΄΄ανακάλυψαν΄΄ την Αμερικανική Ήπειρο αιώνες πριν την ΄΄ανακαλύψει΄΄ ο Κολόμβος.
Πολλά ευρήματα πρωτοελληνικής προέλευσης συνηγορούν στην ύπαρξη στοιχείων ελληνικού πολιτισμού τόσο στην Νότια Αμερικανική Ήπειρο όσο και στην Βόρεια Αμερική.

Ήδη από την εποχή του Ηρακλή θα πρέπει τολμηροί ναυτικοί να διέσχισαν τον Βόρειο Ατλαντικό για να αναζητήσουν, πέραν αυτού, νέους τόπους πλούσιους σε κοιτάσματα μετάλλων πολυτίμων και μη για τις ανάγκες τους.
Οι Υπερβόρειοι με βάση την Μυθολογία των Vikings έχουν σαν γενάρχη τους τον BURE.
Σύμφωνα με θεωρίες έγκριτων επιστημόνων, μέρος αυτών είναι απόγονοι παλαιών Μινωϊτών που μείχθηκαν με Συβαρίτες της Κάτω Ιταλίας και άλλες φυλές της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης, διατηρήσαντες όμως την ονομασία Δαναοί (Danan).
Απόγονοι αυτών σε συνεργασία με ναυτικές αποστολές από την Νότια Ιταλία και άλλες Ελληνικές αποικίες στην Γαλλία, Ισπανία, Πορτογαλία έμελλε να ηγηθούν στις εξερευνητικές εκείνες ναυτικές αποστολές πέραν του Ατλαντικού.
Ορμητήριά τους τα λιμάνια BURRAY στις Ορκάδες Νήσους και BURRAVOE στις νήσους SHETLAND της Βρετανίας.

Με αυτές και άλλες εξελίξεις η πόλη της Βούρα στην Αιγιαλεία αναπτύχθηκε ανά τις χιλιετίες, μέχρι που η βάσκανος μοίρα έφερε τον αφανισμό της από προσώπου γης μια νύκτα του Νοέμβρη του τρίτου έτους από της τελέσεως της 100ης Ολυμπιάδας (373π.Χ), όταν ο φοβερός Εγκέλαδος και το τσουνάμι που προκλήθηκε από αυτόν κατάπιαν τόσο την Βούρα όσο και την μητέρα πόλη Ελίκη στην Αιγιαλεία .
Όταν ο ιστορικός και περιηγητής Παυσανίας επισκέπτεται την συγκεκριμένη περιοχή 500 χρόνια αργότερα θα αντικρίσει μια νέα πόλη της Βούρα, κτισμένη αυτή τη φορά στα υψώματα, από τους απογόνους των Βουραίων, που είτε βρισκόντουσαν σε ταξίδι τον καιρό της καταστροφής, είτε επανήλθαν από άλλες αποικίες τους για να ξανακτίσουν την πόλη θρύλο, που οι ρίζες της ακουμπούν απευθείας στα μυθικά χρόνια της θεογονίας.

Σήμερα 13.500 χρόνια μετά την αρχική ίδρυση της Βούρα ο τόπος των ερειπίων της παραμένει σχεδόν άγνωστος.
Πολλές υποθέσεις, μα τίποτε το χειροπιαστό. Και το χειρότερο, η μόνη πόλη που σήμερα ακμάζει στην περιοχή δεν φέρει καν το όνομα της αρχαίας πόλης Βούρα, αλλά το ασήμαντο όνομα ΄΄Διακοφτό΄΄….

Μόνο ζωντανό σημάδι παραμένει το ιερό ποτάμι του Ηρακλή, ο Βουραϊκός και η πηγή του Σύβαρη εκεί πιο πάνω από την Ζαχλωρού.
Η Αρχαία Πόλη ζητά την αποκατάστασή της και τον σεβασμό που της πρέπει.
Η πανάρχαια Πόλη απαιτεί μια παγκόσμια κινητοποίηση για να έρθουν ξανά στο φως τα ιερά της και το Μαντείο του Ηρακλή του Βουραϊκού.Οι απανταχού Βουραίοι της Γης έχουν υποχρέωση να ξαναχτίσουν την πόλη τους.

Η Αρχή - Από το Χάος στο φως

Όπως παρατηρούμε, οι συντάκτες των ανακοινώσεων στο Διαδύκτιο, που παραθέτω στην μελέτη, παραδέχονται πως στο απώτερο παρελθόν υπήρξε μια μυθική πόλη με την ονομασία Βούρα.
Η πόλη αυτή βρίσκεται σε άμεση σχέση με την Ομηρική πόλη Ελίκη, με την οποία μάλιστα είχαν κοινή τραγική κατάληξη. Εξαφανίστηκαν και οι δύο από προσώπου γης την ίδια χειμωνιάτικη νύκτα του έτους 373 π.Χ. στην περιοχή της Αιγιαλείας από έναν καταστροφικό σεισμό.
Στις ίδιες ανακοινώσεις γίνεται επίσης λόγος για το ιερό ποτάμι του Ηρακλή , Βουραϊκό , την ιερή πηγή του Σύβαρη, την αποικία των Βουραίων Σύβαρη, την πόλη των Θουρίων και πολλά άλλα στοιχεία που θα με απασχολήσουν στη συνέχεια .

Πρωτού όμως αναφερθώ σε στοιχεία που στηρίζουν απόλυτα πολλές από τις εκτιμήσεις των επιστημόνων που ασχολούνται με την εξελικτική πορεία της αρχαίας πόλης Βούρα, θα ήθελα εξαρχής να επισημάνω τα εξής:

1. Η όλη προσπάθεια γίνεται για να αναδειχθεί μία πτυχή της παγκόσμιας κληρονομιάς φέρνοντας στο φως νέα στοιχεία για μια σπουδαία αρχαία πόλη και

2. Οι απανταχού της Γης που φέρουν το σημαντικό όνομα της αρχαίας Βούρα, ,να μπορέσουν να αναλάβουν οι ίδιοι την προώθηση μιας πρωτοφανούς ανθρωπολογικής και πολυπολιτισμικής έρευνας που αφορά την κοινή τους Μήτρα, το Αιώνιο Δένδρο της αρχαίας Βούρα.

Εδώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι το όνομα Βούρα, Boura, Bourras, Bura, Bouraios και λοιπές παραλλαγές δεν είναι οικογενειακό όνομα κατά την έννοια που του αποδίδουμε σήμερα, αλλά όνομα αποδιδόμενο σε πολίτες μιας πόλης όπως π.χ. Σόλων ο Αθηναίος. κλπ..
Μόνον με αυτήν την έννοια μπορεί να γίνει η αναγωγή και να στηριχθεί η άποψη ότι η διεθνής χρήση του ονόματος έγινε λόγω της σπουδαιότητάς του και σε ανάμνηση της ισχυρής πολιτιστικής κληρονομιάς που έφερε το όνομα αυτό ανά τις χιλιετίες.
Η ιστορία της μυθικής πόλης Βούρα είναι τόσο παλαιά όσο και αυτή των γηγενών Ελλήνων στα παράλια της Μεσογείου.

Πολλοί μέχρι σήμερα θέλησαν να ονομάσουν Μυθιστορία το απώτερο παρελθόν λαών, που λόγο δημιούργησαν πολιτισμούς διαχρονικούς. Πολιτισμούς που γκρέμισαν ΄΄τέρατα΄΄ και που έφεραν το ανθρώπινο γένος πιο κοντά στην αυτογνωσία και στην πρόοδο.

Ένας τέτοιος πολιτισμός είναι αναμφισβήτητα ο Ελληνορωμαϊκός πολιτισμός. Ένας φωτεινός φάρος που έδωσε και συνεχίζει να δίνει πνοή, για χιλιάδες τώρα χρόνια, σε ολόκληρη την Οικουμένη.
Υπάρχει μια αντίληψη που προσχωρεί στην θεωρία ότι η ώρα μηδέν, η απαρχή αυτού του πολιτισμού, τοποθετείται μερικές μόνο εκατοντάδες χρόνια πριν τα Ομηρικά Έπη.
Σύμφωνα με την ίδια αντίληψη ο πολιτισμός αυτός αναπτύσσεται σε μια περιοχή μεταξύ Καυκάσου, Στηλών του Ηρακλή, Αιγύπτου, Ελλαδικού Χώρου, Ιταλικής Χερσονήσου, Βρετανικών Νήσων και του απροσδιόριστα γεωγραφικά χώρου των Υπερβορείων.

Άλλοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι ένας τέτοιος πολιτισμός χρειάστηκε πολλαπλάσιο χρονικό διάστημα για να δημιουργηθεί και ότι ο χώρος που αναπτύχθηκε ήταν ακόμη μεγαλύτερος και περιελάμβανε υπερπόντιους πλόες δια μέσου των Ωκεανών.
Το επιχείρημα των τελευταίων στηρίζεται στην γενική παραδοχή , ότι κείμενα όπως του Ησίοδου, του Ηρόδοτου, του Αριστοτέλη του Πλάτωνα, του Ζήνωνος, του Βιργιλίου, του Οβδιού , του Οράτιου, του Κικέρωνα, του Σενέκα, του Μάρκου Αυρηλίου, και όλων των πνευματικών ταγών του Ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, χρειάζονταν γερά θεμέλια για να φθάσουν σε τέτοια τελειότητα σκέψης, ενδελέχειας και γλώσσας.
Αρχιτεκτονικές λύσεις που δημιούργησαν τον Παρθενώνα, ή σμίλεψαν την Αφροδίτη της Μήλου, τον Ερμή του Πραξιτέλη, την Νίκη της Σαμοθράκης, χρειάζονταν χιλιάδες χρόνια προγύμνασης.
Χρειάστηκαν χιλιάδες χρόνια τριβής του πνεύματος, μέσα σε συνθήκες οργανωμένων κοινωνιών, με οικονομική ανάπτυξη, κοινωνική συνοχή και πάνω από όλα δράση μέσα σε ανθρωποκεντρικά συστήματα διακυβέρνησης.

Είναι πολύ δύσκολο επομένως σε έναν σοβαρό μελετητή να τοποθετήσει επακριβώς την απαρχή της Μυθιστορίας και να ορίσει με ασφαλή τεκμήρια την ώρα μηδέν της γέννησης του πολιτισμικού υπόβαθρου, πάνω στο οποίο θεμελιώθηκε ο Ελληνορωμαϊκός πολιτισμός.

Από την άλλη πλευρά είναι επίσης δύσκολο να διαχωρίσει κανείς με ασφάλεια την εποχή της Μυθιστορίας από αυτό που σήμερα ονομάζομε ιστορική περίοδο.

Όλοι γνωρίζουμε ότι ιστορία σημαίνει αναφορά σε γεγονότα, πράξεις, καταστάσεις ,τόπους, λαούς, συνήθειες, πολιτισμούς , θρησκείες και γενικά αναφορές σε οτιδήποτε συνέβη στο παρελθόν. Μόνο προαπαιτούμενο για την σωστή συγγραφή της είναι η αντικειμενικότητα και η σωστή χρήση των πηγών.

Σήμερα η τεχνολογία στον τομέα της ιστορικής έρευνας προχώρησε με ιλιγγιώδεις ταχύτητες.
Φθάσαμε σε σημείο , ώστε να καθίσταται δυνατή η ΄΄ανάγνωση΄΄ ήχων του απώτερου παρελθόντος.
Ήχοι και εικόνες, που έχουν καταγραφεί σε υλικά δεκτικά σε προσβολές υπερήχων και μοριακών ακτινοβολιών, πολύ σύντομα, θα αποκωδικοποιηθούν και θα φέρουν στο φως μυστικά που θα συμπληρώσουν ή θα ανατρέψουν παλαιές θεωρίες ανοίγοντας νέους δρόμους στην συγγραφή της Μυθιστορίας των Λαών και των Θεών.

Η δυσκολία λοιπόν τοποθέτησης μιας ευδιάκριτης γραμμής μεταξύ Ιστορίας και Mυθιστορίας , λόγω του ότι συνεχώς ανακαλύπτονται και νέες τεχνικές ανάγνωσης πηγών, είναι προφανής.

Η κυριαρχούσα μέχρι πρότινος άποψη κατέγραφε πολιτιστικές περιόδους, όπως εκείνες του λίθου, του χαλκού και του σιδήρου.
Με αυτόν τον τρόπο ταξινομούσε τους πολιτισμούς και τους λαούς βάσει των χρηστικών και επικοινωνιακών μέσων που χρησιμοποιούσαν στην κάθε περίοδο.

Τα πράγματα όμως φαίνεται ότι δεν είναι και τόσο απλά.
Η ταξινόμηση με την σειρά λίθος, χαλκός, σίδηρος, μπορεί να μην είναι και ακριβής.
Είναι φυσικό μια τέτοια προσέγγιση του θέματος, λόγω των πρώτων ευρημάτων, να φαινότανε λογική
Σήμερα όμως πολλοί είναι εκείνοι που αντιδρούν. Τα νέα ευρήματα και οι νέες μέθοδοι που χρησιμοποιούνται οδηγούν σε νέες σκέψεις.
Νέοι ερευνητές διαπιστώνουν ότι στις παλαιές παραδοχές υπάρχουν κενά. Πολλά κομμάτια του διαμορφωμένου μωσαϊκού δεν ταιριάζουν απόλυτα.
Υπάρχουν αντιφάσεις που δεν ικανοποιούν τον σύγχρονο επιστήμονα.
Σημερινές έρευνες τόσο στην ξηρά, όσο και σε υποθαλάσσιες περιοχές, φέρνουν στο φως αποδεικτικά στοιχεία, όπου η εναλλαγή των προαναφερόμενων περιόδων δεν δίνει πειστικές απαντήσεις. Μάλιστα σε ορισμένες έρευνες που έγιναν σε περιοχές παγετώνων η εν λόγω σειρά εναλλαγής των περιόδων ανατρέπεται τελείως.

Τα νέα δεδομένα συνηγορούν στην διαμόρφωση μιας διαφορετικής αντίληψης περί της Μυθιστορίας.
Με λίγα λόγια η Μυθιστορία δεν περιορίζεται χρονικά και είναι αδύνατο να χωρέσει στη λογική της ΄΄Κλίνης του Προκρούστη΄΄.
Αυτοί που θέλουν να περιορίσουν την ανθρώπινη πολιτιστική δραστηριότητα μέσα στα ασφυκτικά όρια μιας Μυθιστορίας 6.000 – 8.000 χιλιάδων ετών, από σήμερα, κάμουν μια εσφαλμένη εκτίμηση των δεδομένων.Η εξελικτική πορεία των πολιτισμών είναι υπόθεση μιας αέναης προσπάθειας του ανθρώπινου είδους.

Θα πρέπει επομένως να προβληματίσει ιδιαίτερα το χρονικό διάστημα που χρειάστηκε για να μεταβεί κανείς από το σημείο άλφα, στα σημεία βήτα, γάμα, δέλτα και να φθάσει στο σημείο έψιλον, που είναι η περίοδος συγγραφής ολοκληρωμένων κειμένων και δημιουργίας τέλειων μορφών τέχνης.

Οι πυραμίδες της Αιγύπτου και τα αριστουργήματα του Ελληνορωμαϊκού πολιτισμού δεν έγιναν και δεν στηρίχθηκαν σε γνώση ολίγων ή πολλών αιώνων.
Κάποιοι όμως βιάστηκαν να μας πείσουν για κάτι τέτοιο.
Η σαθρή λ.χ. θεωρία περί ΄΄Καθόδου των Δωριέων΄΄ σε ορισμένη χρονική περίοδο και η ταύτισή της με την εξάπλωση Ελληνικών Φύλλων στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο ή η εγκατάσταση των Δανών στα εδάφη τους σε περίοδο πολύ μεταγενέστερη της πραγματικής, αποτελούν μέρος της ΄΄Προκρούστιας΄΄ μεθόδου των ανιστόρητων αυτών ΄΄ειδημόνων΄΄.
Πρόκειται για θεωρίες που αναπτύχθηκαν κατά τα τελευταία διακόσια χρόνια και συντηρούνται δυστυχώς και από ορισμένους ΄΄ψιττακούς΄΄ της σημερινής διανόησης.

Οι υποστηρικτές τέτοιων και άλλων παρόμοιων θεωριών ας μελετήσουν τους κλασσικούς συγγραφείς με προσοχή και ας εντρυφήσουν στα ευρήματα της αρχαιολογικής σκαπάνης.
Ας μελετήσουν την ιστορία, τους μύθους και τις παραδόσεις πολλών λαών, ας συγκρίνουν με αντικειμενικότητα αυτά τους τα ευρήματα και ας αποφασίσουν τι θέλουν.
Θέλουν πραγματικά να ρίξουν φως στην Μυθιστορία, ή αποσκοπούν στην συσκότιση και την αποσιώπηση της πραγματικής εξελικτικής πορείας των πολιτισμών.
Αν απομακρυνθεί κανείς από την λογική τέτοιων ΄΄ θεωριών΄΄ και μελετήσει με υπομονή τις πηγές θα φθάσει σε άλλα πιο ασφαλή συμπεράσματα.
Βάσει αυτών οι χρονικές περίοδοι μέσα στις οποίες εξελίχθηκαν οι πολιτισμοί που μας αφορούν στην προκείμενη έρευνα είναι πολύ μεγαλύτερες.
Μια τέτοια ενδελεχής μελέτη παραπέμπει σε συγκεκριμένες χρονολογίες.

Σε όποια ήπειρο και αν ψάξει κανείς, σε όποιο μυθολογικό υπόβαθρο προστρέξει να αντλήσει τις πληροφορίες του, θα οδηγηθεί σε χρονολογίες πολύ παλαιότερες.
Η χρονολογία 11.500 π.Χ βρίσκεται πλησιέστερα στην πραγματικότητα.
Το έτος 11.500 π.Χ. δεν είναι οπωσδήποτε η αρχή της Μυθιστορίας.
Είναι όμως, κατά κοινή ομολογία των πηγών, μια νέα αρχή.
Αποτελεί ένα νέο ξεκίνημα των λαών που ενδεχομένως επέζησαν μιας μεγάλης καταστροφής.
Είναι αυτό που ερμηνεύεται σαν ο καταποντισμός της Ατλαντίδος, ή ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα, ή τέλος περιγράφεται στις μονοθεϊστικές θρησκείες σαν ο κατακλυσμός του Νώε κλπ.
Όπως και να έχει το ζήτημα οδηγείται κανείς στο συμπέρασμα ότι 13.500 χρόνια από σήμερα ένα συνταρακτικό φυσικό ή άλλο φαινόμενο έπληξε καίρια τους τότε πολιτισμούς και ανάγκασε τους λαούς να κάνουν μια νέα αρχή.

Τούτο όμως δεν σημαίνει ότι στο νέο τους αυτό ξεκίνημα δεν περιέλαβαν κωδικοποιημένη παλαιά ΄΄Γνώση΄΄, ενός ή και περισσοτέρων παλαιότερων πολιτιστικών κύκλων, της αυτής, ή μεγαλύτερης χρονικής περιόδου .

Πολλά είναι τα σημάδια που μας παραπέμπουν στο έτος μηδέν της νέας αυτής περιόδου.
Πολλές μυθολογικές αναφορές ανά την υφήλιο κάνουν λόγο για την απόσυρση των υδάτων και την απαρχή μιας νέας εποχής.
Στην εξεταζόμενη περίπτωσή ο Κατακλυσμός του Δευκαλίωνα αποτελεί την απαρχή του Ελληνορωμαϊκού πολιτισμού.

Ο Ησίοδος στην ΄΄Θεογονία΄΄του αναφέρεται σε γεγονότα του απώτερου παρελθόντος.
Σε πολλά σημεία του σημαντικού αυτού Έργου, κάνει λόγο για παλαιούς γεννήτορες, που μιλούν με σεβασμό για τον Ωκεανό και την ΄΄Γνώση΄΄ που τον ακολουθεί ανά τις εσχατιές του μυθικού τότε Κόσμου.

Τις ίδιες αναφορές βρίσκει κανείς μελετώντας τις μυθολογίες πολλών λαών.
Maori και Vikings συμπίπτουν σε πολλά σημεία με την Ελληνική Μυθολογία, όταν αναφέρονται στα ΄΄Καλάθια της Γνώσης΄΄, που έχουν σαν κοινή τους μήτρα τον μεγάλο Ωκεανό.

Ο Πλάτων στις περί Ατλαντίδας αναφορές του είναι κατηγορηματικός.
Παραδέχεται την προέλευση της υπερπόντιας ΄΄Γνώσης΄΄ και προσπαθεί μέσα από μια προσχηματική σύγκρουση Αθηναίων και Ατλάντων , να ερμηνεύσει το πώς οι Αθηναίοι κατάφεραν να προάγουν σε ανώτατο πολιτισμό μιαπροϋπάρχουσα ΄΄Γνώση΄΄ που προήρχετο από την μυθική Χώρα των Ατλάντων.

Ελίκη - from Wikipedia.org.wiki. Helike

This article is about the ancient Greek city. For the mythological nymh, see Helike (mythology). For the moon of Jupiter, see Helike (moon).

Helike (Greek: ‛Ελίκη pron. IPA /he.ˈli.kɛː/ or /ɛ.ˈʎi.ci/; see also List of traditional Greek place names) was an ancient Greek city that sank in the winter of 373 BC at night. The city was located in Achaea, Northern Peloponnesos, two kilometres (12 stadia) from the Corinthian Gulf (coordinates: 38°13'09"N, 22°07'58"E).

Helike was founded in the Bronze Age, becoming the principal city of Achaea. Helike led the twelve cities of the first Achaean League, and founded colonies, including Priene in Asia Minor and Sybaris in South Italy. Its pan-Hellenic temple and sanctuary of Helikonian Poseidon was known through the Classical world.

The city was destroyed in 373 BC, two years before the Battle of Leuctra.

The event happened on a winter night. Several events warned of the disaster. Some "immense columns of flame" appeared, and five days previous, all animals and vermin fled the city, going toward Keryneia.

The city and a space of 12 stadia below it sank into the earth, and were covered over by the sea. All the inhabitants perished, and not a trace remained, except for a few fragments projecting from the sea. Ten Spartan ships anchored in the harbour were dragged down with it. An attempt involving 2000 men to recover bodies was unsuccessful. Its territory was taken possession of by the Aegium.

The catastrophe was attributed to the vengeance of Poseidon, whose wrath was excited because the inhabitants of Helike had refused to give their statue of Poseidon to the Ionian colonists in Asia, or even to supply them with a model. According to some authorities, the inhabitants of Helike and Bura had even murdered the Ionian deputies.About 150 years after the disaster, the philosopher Eratosthenes visited the site and reported that a standing bronze statue of Poseidon was submerged in a "poros", "holding in one hand a hippocamp", where it posed a hazard to those who fished with nets.

Around 174 AD, the traveler Pausanias visited a coastal site still called Helike, located 7 km southeast of Aigion, and reported that the walls of the ancient city were still visible under water, "but not so plainly now as they were once, because they are corroded by the salt water".

For centuries after, its submerged ruins could still be seen. Roman tourists frequentaly sailed over the site, admiring the city's statuary. Later the site silted over and the location was lost. A Roman city was built on the site.

Scholars who visited the ruins:

Rediscovery

The Greek archeologist Dora Katsonopoulou rediscovered the city in 2001, buried in an ancient lagoon. Another city found nearby, dating from the Bronze Age (around 2400 BC) shared the same fate as Helike, just two millennia earlier.

Sybaris - from wikipedia.org.wiki.sybariς


Coin from Sybaris, c. 550-510 BC
Sybaris (Greek: Σύβαρις; Italian: Sibari) was a celebrated city of Magna Graecia on the western shore Gulf of Taranto, a short distance from the sea, between the rivers Crathis (Crati) and Sybaris (Coscile). (Strab. vi. p. 263; Diod. xii. 9.)
The last of these, from which it derived its name, at the present day falls into the Crati about 5 km from its mouth, but in ancient times undoubtedly pursued an independent course to the sea. Sybaris was apparently the earliest of all the Greek colonies in this part of Italy, being founded, according to the statement of Scymnus Chius, as early as 720 BCE. (Scymn. Ch. 360; Clinton, F. H. vol. i. p. 174.) The site is located within the limits of the present-day comune of Cassano allo Ionio, in the province of Cosenza (Calabria), Italy.
Sybaris was an Achaean colony, and its Oekist was a citizen of Helice in Achaia; but with the Achaean emigrants were mingled a number of Troezenian citizens. The Achaeans, however, eventually obtained the preponderance, and drove out the Troezenians. (Strab. l. c.; Arist. Pol. v. 3.) The Sybarites indeed appear to have sought for an origin in heroic times; and Solinus has a story that the first founder of the city was a son of Oïlean Ajax (Solin. 2. § 10); but this is evidently mere fiction, and the city was, historically speaking, undoubtedly an Achaean colony. It rose rapidly to great prosperity, owing in the first instance to the fertility of the plain in which it was situated. Its citizens also, contrary to the policy of many of the Greek states, freely admitted settlers of other nations to the rights of citizenship, and the vast population of the city is expressly ascribed in great measure to this cause. (Diod. xii. 9.) The statements transmitted to us of the power and opulence of the city, as well as of the luxurious habits of its inhabitants, have indeed a very fabulous aspect, and are without doubt grossly exaggerated, but there is no reason to reject the main fact that Sybaris had in the sixth century BCE attained a degree of wealth and power unprecedented among Greek cities, and which excited the admiration of the rest of the Hellenic world.
We are told that the Sybarites ruled over 25 subject cities, and could bring into the field 300,000 of their own citizens (Strab. l. c.), a statement obviously incredible. The subject cities were probably for the most part Oenotrian towns in the interior, but we know that Sybaris had extended its dominion across the peninsula to the Tyrrhenian Sea, where it had founded the colonies of Poseidonia (Posidonia), Laüs (Laus), and Scidrus.
The city itself was said to be not less than 50 stadia in circumference, and the horsemen or knights who figured at the religious processions are said to have amounted to 5000 in number (Athen. xii. p. 519), which would prove that these wealthy citizens were more than four times as numerous as at Athens.
The city itself was said to be not less than 50 stadia in circumference, and the horsemen or knights who figured at the religious processions are said to have amounted to 5000 in number (Athen. xii. p. 519), which would prove that these wealthy citizens were more than four times as numerous as at Athens.
As an instance of their magnificence we are told that Alcimenes of Sybaris had dedicated as a votive offering in the temple of the Lacinian Juno a splendid figured robe, which long afterwards fell into the power of Dionysius of Syracuse, and was sold by him for 120 talents. (Pseud. Arist. Mirab. 96; Athen. xii. p. 541.) Sybaris also minted its own coins.
Notwithstanding these details concerning the wealth and luxury of Sybaris, we are almost wholly without information as to the history of the city until shortly before its fall. Herodotus incidentally refers to the time of Smindyrides (about 580-560 BCE) as the period when Sybaris was at the height of its power. At a later period it seems to have been agitated by political dissensions, with the circumstances of which we are very imperfectly acquainted. It appears that the government had previously been in the hands of an oligarchy, to which such persons as Smindyrides and Alcimenes naturally belonged; but the democratic party, headed by a demagogue named Telys, succeeded in overthrowing their power, and drove a considerable number of the leading citizens into exile. Telys hereupon seems to have raised himself to the position of despot or tyrant of the city. The exiled citizens took refuge at Crotona; but not content with their victory, Telys and his partisans called upon the Crotoniats to surrender the fugitives. This they refused to do, and the Sybarites hereupon declared war on them, and marched upon Crotona with an army said to have amounted to 300,000 men. They were met at the river Traeis by the Crotoniats, whose army did not amount to more than a third of their numbers; notwithstanding which they obtained a complete victory, and put the greater part of the Sybarites to the sword, continuing the pursuit to the very gates of the city, of which they easily made themselves masters, and which they determined to destroy so entirely that it should never again be inhabited. For this purpose they turned the course of the river Crathis, so that it inundated the site of the city and buried the ruins under the deposits that it brought down. (Diod. xii. 9, 10; Strabo vi. p. 263; Herod. v. 44; Athenae. xii. p. 521; Scymn. Ch. 337-360.) This catastrophe occurred in 510 BCE, and seems to have been viewed by many of the Greeks as a divine vengeance upon the Sybarites for their pride and arrogance, caused by their excessive prosperity, more especially for the contempt they had shown for the great festival of the Olympic Games, which they are said to have attempted to supplant by attracting the principal artists, athletes, etc., to their own public games. (Scymn. Ch. 350-360; Athen. l. c.)
It is certain that Sybaris was never restored. The surviving inhabitants took refuge at Laüs and Scidrus, on the shores of the Tyrrhenian sea. An attempt was indeed made, 58 years after the destruction of the city, to establish them anew on the ancient site, but they were quickly driven out by the Crotoniats, and the fugitives afterwards combined with the Athenian colonists in the foundation of Thurii.
At the present day the site is utterly desolate, and even the exact position of the ancient city cannot be determined. Explorations undertaken by the Italian government in 1879 and 1887 failed to lead to a precise knowledge of the site.
Only two discoveries were made: an extensive necropolis, some 12 km to the west of the confluence of the two rivers, of the end of the first Iron age, known as that of Torre Mordillo, the contents of which are now preserved at Potenza; a necropolis of about 400 BC – the period of the greatest prosperity of Thurii – consisting of tombs covered by tumuli (locally called timponi), in some of which were found fine gold plates with mystic inscriptions in Greek characters; one of these tumuli was over 2.7 m in diameter at the base with a single burial in a sarcophagus in the center.
The whole plain watered by the rivers Coscile and Crati (the ancient Sybaris and Crathis), so renowned in ancient times for its fertility – it is cited as such by Varro, who tells us that in Sybaritano wheat was said to produce a hundred-fold. (Varr. R. R. i. 44.) – was for long a desolate swampy tract, pestilential from malaria, and frequented only by vast herds of buffaloes, the usual accompaniment in Southern Italy of all such pestiferous regions. The circumstance mentioned by Strabo that the river Crathis had been turned from its course to inundate the city, is confirmed by the accidental mention in Herodotus of the dry channel of the Crathis (παρά τόν ξηρόν Κρãθιν, Herod. v. 44): and this would sufficiently account for the disappearance of all traces of the city.
Swinburne indeed tells us that some degraded fragments of aqueducts and tombs were still visible on the peninsula formed by the two rivers, and were pointed out as the ruins of Sybaris, but these, as he justly observes, being built of brick, are probably of Roman times, and have no connection with the ancient city. Keppel Craven, on the other hand, speaks of a wall sometimes visible in the bed of the Crathis when the waters are very low as being the only remaining relic of the ancient Sybaris. (Swinburne's Travels, vol. i. pp. 290--292; Craven's Southern Tour, pp. 217, 218.)
The river Sybaris was said to be so named by the Greek colonists from a fountain of that name at Bura in Achaia (Strab. viii. p. 386): it had the property, according to some authors, of making horses shy that drank of its waters. (Pseud. Arist. Mirab. 169; Strab. vi. p. 263.) It is a considerable stream, and has its sources in the Apennines near Murano, flows beneath Castrovillari, and receives several minor tributary streams before it joins the Crathis.

Sparta΄s Menelaus al Symptoms (www.tribwatch.com.ladon)

Having seen some Stewart-importance in the Campbell surname, I found that its windmill-like Coat of Arms has a green and gold version in the Crotone-surname Coat, wherefore I was led to a region in southern Italy having the name of the latter, and found that this was right down my Muse alley:

"When Pythagoras arrived at Croton, his first advice to the Crotoniates was to build a shrine of the Muses at the center of the city, to promote civic harmony and learning." Croton was in Calabria, on the Tarento gulf, but as I suspect Brandenburg roots in Apulia/Puglia, it's interesting that Milo of Croton shows signs of stemming from there.

Apulia was also on the Tarento gulf, and as I identify it with mythical Pollux (and possibly Apollo too), see how Milo of Croton is equated with mythical Pollux: "Sybaris was the rival of Croton until 510 BC, when Croton sent an army of one hundred thousand men, commanded by the boxer Milo, against Sybaris and destroyed it".

Pollux is described in myth as a boxer/pugilist. Such clues are routine for revealing bloodlines to the initiated. Note the date in the following quote from a different article, exactly the same as in the quote above, meaning that the following quote refers to the crushing blow dealt by Milo de Croton:

"Herodotus tells us that, after the destruction of Sybaris in 510 BCE, the inhabitants who survived the catastrophe took refuge in Laus and Scidrus." The article goes on to reveal the reason that Sybaris retreated to Laus, for the founders of Laus were from Sybaris: "[Laus] was a Greek city, and a colony of Sybaris..."

The founders of Sybaris were specifically from the Sybaris fountain at Boura/Bura, within eyeshot of Helike, and so note that "[Boura] is said to have derived its name from a daughter of Ion and Helice." This is proof-positive that the Helike region derives from Helicon...so that indeed Sybaris and Laus were from Muses. This is a necessary point to make, for the Muse goddess, Helike/Helice, was the goddess of the river Helicon, located not at the city of Helike, but at Helicon/Parnassus, in Boiotia (see location of Boiotia). The Muses were found at Helicon: "Helicon formed part of the border between ancient Boeotia and Phocis. In Greek legend it was the abode of the Muses." But to support a Helike-Helicon connection further, the temple of "Helikonian Poseidon" was at Helike.

The existence of the Cutha in Sybaris is important for supporting my Cutha-Goth link. I had traced the Thurii of Sybaris, who came to fill the vacuum left by the destruction of Sybaris, to mythical Thorri of Gotland (major home of the Goths), you see, but there were also the Goths of northern Italy who could prove to be from the same Cutha of Sybaris, and it is they, of northern Italy, whom I suspect brought the holy-grail cult to the Septimanian theater. More on this in a coming chapter .

The Wikipedia article on "Boura" has given me an excellent clue for finding the origin of Calabria/Bruttium...at Boura! I had missed this on the first couple of readings of the article. The find is monumental:

"The ruins of Boura have been discovered nearly midway between the rivers of Bokhusia (Cerynites), and of Kalavryta (Buraicus)" (brackets not mine).
Another war against the Muses of Italy, as per the quote below, and in this case we can see that Lucanians are to be distinguished from the Sybarite inhabitants of Laus: "The Greeks were defeated with great slaughter, and it is probable that Laus itself fell into the hands of the Lucanians (Strab. vi. p. 253.). From this time we hear no more of the city [of Laus]..." Which way did the Laus dragon slither away? Surely, into Calabria behind them, for the Lucanian assault was from the north, while Calabria was also Bruttium, the nation to which Laus belonged (see location of Calabria). Apparently, to trace Laus forward to the "Laus Dio" written on the Washington Monument, one must follow the dragon tracks to, and through, the Bret peoples depicted by Arthur. To support this idea further, the article above continues to say: "According to Strabo there was, near the [Laus] river and city, a temple or Heroum of a hero named Dracon." In other words, these in their early years were the western Atlanteans who conquered Erethlyn, as per Hercules conquering Erytheia.

The article has both Sybaris and Crotona contributing majorly to the foundations of Metapontum, which gives me more reason to suspect that all three contributed to the Arthurian culrunning!

welcome to this blog

This is just a test to see if and how my comments are shown in the blog. I believe this blog is a fantastic idea. HURRA for BOURAS.

Information from American History Reference - BOURA

Categories: Ancient Greek cities Sunken cities

Boura (also Bura, Bouraios, Bourios), was an ancient Greek city that was destroyed in the same way that the contemporary city of Helike was.

The city was named for the daughter of Ion and Helice.

The city was situated 40 stadia from the sea, and south east of Helike. Its name occurs in a line of Aeschylus, preserved by Strabo. It was swallowed up by the earthquake which destroyed Helike, and all its inhabitants perished except those who were absent at the time.

On their return they rebuilt the city, which was visited by Pausanias, who mentions its temples of Demeter, Aphrodite, Eileithyia and Isis. Strabo relates that there was a fountain at Bura called Sybaris, from which the river in Italy derived its name.

On the revival of the Achaean League in 280 BC, Bura was governed by a tyrant, whom the inhabitants slew in 275 BC, and then joined the confederacy. A little to the east of Bura was the river Buraïcus ; and on the banks of this river, between Bura and the sea, was an oracular cavern of Heracles surnamed Buraicus. The ruins of Bura have been discovered nearly midway between the rivers of Bokhusia (Cerynites), and of Kalavryta (Buraicus) near Trupia . Ovid says that the ruins of Bira, like those of Helike, were still to be seen at the bottom of the sea; and Pliny makes the same assertion. Hence it has been supposed that the ancient Bura stood upon the coast, and after its destruction was rebuilt inland; but neither Pausanias nor Strabo states that the ancient city was on the coast, and their words render it improbable. This text is based on the entry in the Dictionary of Greek and Roman Geography , by William Smith, LLD, 1854.

Information from Answars.com

Boura (also Bura, Bira; Greek: Βοũρα), was an ancient city of Achaea, Greece, one of the 12 cities of the Achaean League.

It is said to have derived its name from a daughter of Ion and Helice. The city was situated on a height 40 stadia from the sea, and southeast of Helike. Its name occurs in a line of Aeschylus, preserved by Strabo. It was swallowed up by the earthquake which destroyed Helike in 373 BCE, and all its inhabitants perished except those who were absent at the time. On their return they rebuilt the city, which was visited by Pausanias, who mentions its temples dedicated to Demeter, Aphrodite, Eileithyia and Isis. Strabo relates that there was a fountain at Boura called "Sybaris", from which the river and celebrated city in Magna Graecia, Italy derived its name. On the revival of the Achaean League in 280 BCE, Boura was governed by a tyrant, whom the inhabitants slew in 275 BCE, and then joined the confederacy.

A little to the east of Boura was the river Buraïcus; and on the banks of this river, between Boura and the sea, was an oracular cavern of Heracles surnamed Buraicus. (Herod. i. 145; Pol. ii. 41; Strab. pp. 386, 387, and 59; Diod. xv. 48; Paus. vii. 25. § 8, seq.)

The ruins of Boura have been discovered nearly midway between the rivers of Bokhusia (Cerynites), and of Kalavryta (Buraicus) near Trupia. (Leake, Morea, vol. iii. p. 399, Peloponnesiaca, p. 387.) Ovid says that the ruins of Boura (which he calls Bira), like those of Helike, were still to be seen at the bottom of the sea; and Pliny makes the same assertion. (Ov. Met. xv. 293; Plin. ii. 94.) Hence it has been supposed that the ancient Boura stood upon the coast, and after its destruction was rebuilt inland; but neither Pausanias nor Strabo states that the ancient city was on the coast, and their words render it improbable.